Het was in 2017 dat mijn kunstenaarsblik ‘wakker’ werd en ik ging tekenen en niet lang daarna ging schilderen.
 
 
Tijdens het wandelen viel me het ritme van takken en bladeren op. Het licht dat vibreerde tussen de bladeren en de kleurtonen in de schaduwen maakten plots de wereld levendiger.
 
 
Ik keek ineens anders naar mensen, ik volgde de lijn van een hals, zag hoe een blik ineens iets prijsgaf van gemoedstoestand.
 
Ik wilde het vastleggen, deze vergankelijke vluchtige schoonheid, en zo via mijn potlood en penseel het leven vieren en delen.
 
Dus stortte ik me op het leren van de beeldtaal van de kunsten. Lijn, vorm, ritme, licht en schaduw, kleur; allen ten dienste om een visueel gedicht te beelden.
 
Als je naar mijn werk kijkt, hoop ik dat iets van wat ik ervoer resoneert in je.